Kabamaru Igano... Ένας φίλος από τα παλιά...

Όσοι βρίσκεστε στο ηλικιακό φάσμα 20-35 λογικά θα θυμάστε ίσως το πιο αστείο cartoon που έδειξε η ελληνική τηλεόραση τη δεκαετία του '80 (και σίγουρα το ιλαρότερο και ένα από τα πρώτα, anime που έφτασαν εδώ). Το manga, τυπωμένο σε χαρτί της εποχής, κιτρινισμένο λίγο από τον χρόνο, φέρει το όνομα της δημιουργού Yu Azuki και την ημερομηνία 30-6-1982.

Έτσι λοιπόν ας ταξιδέψουμε και ας θυμηθούμε μαζί εκείνη την παράξενη, σχεδόν μαγική στιγμή που ακουγόταν η γρήγορη μουσική με τα παράξενα γυναικεία φωνητικά και εμφανιζόταν ένα αγόρι-ninja ντυμένο στα κόκκινα στην, πλέον παλαιολιθική, οθόνη μας. Προϊδεάζοντας σαφέστατα για μερικά από τα βασικά στοιχεία του anime, η εισαγωγή μάς έδειχνε τους κεντρικούς χαρακτήρες και μας έδινε μια πρώτη ιδέα για τη μεταξύ τους σχέση, ακόμα και για τις προσωπικότητές τους (εγώ ακόμα σκιάζομαι λίγο στη θέα της κακάσχημης και θεότρελης διευθύντριας του σχολείου Onyoku).

Η σειρά ξεκινούσε με τη χαρούμενη κραυγή ενός αγοριού που αντηχούσε σε κάμπους και βουνά: "ο παππούς πέθανε!". Τα γεγονότα οδηγούν στη συνάντηση της κομψής και σεβαστής, ηλικιωμένης κυρίας Okumbo με τον εγγονό ενός παλιού, αγαπημένου φίλου, του Saizou Igano. Το άγριο αυτό αγόρι, φτυστή εικόνα του Saizou (όπως τον θυμάται), παίρνει υπό την κηδεμονία της για να ζήσει σαν αδελφός με την εγγονή της, Mai.

Το παιδί αυτό είναι ο Kagemaru Igano (γενικά τα ονόματα προφέρονται με αντίθετη σειρά, οπότε θα ήταν Igano Kagemaru, που μεταφράζεται περίπου ως "Απόλυτη Σκιά των Iga". Οι Iga ninja είναι μια ιστορική ομάδα ατόμων με καταγωγή από την περιοχή Iga της Ιαπωνίας, οι οποίοι έδωσαν τροφή στις σημερινές ιστορίες και εμπνεύσεις για ninja. Η υπόνοια στο anime είναι ότι ακολουθούσαν παραδοσιακό στυλ τεχνικών ninja. Βεβαίως η ιστορική αλήθεια με ξεπερνάει κάπως, οπότε δεν επεκτείνομαι άλλο για να μην πω καμιά μπαρούφα.). Βεβαίως όλοι τον φωνάζουν Kabamaru, που σημαίνει περίπου "Στόμα Ιπποπόταμου", πράγμα που εξηγείται ήδη από την αβυσσαλέα όρεξη που επιδεικνύει από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.

Ο Kabamaru από την άγρια ζωή στα βουνά βρίσκεται στον πολιτισμό και αρχίζει να εγκλιματίζεται... πολύ άσχημα! Κοινώς δεν έχει καμία αίσθηση ότι σοκάρουν τα ακροβατικά του, ο τρόπος που καταβροχθίζει το φαγητό ή τα ωμά και ειλικρινή του σχόλια. Είναι ο Παρασκευάς του Ροβινσώνα Κρούσου, αλλά όχι σε ένα έρημο νησί, μα στην Ιαπωνία του 1980. Πέρα από τα μυστήρια της τεχνολογίας που του φαίνονται από μαγικά μέχρι τερατώδη και τις λεπτομέρειες της περίπλοκης σύγχρονης κοινωνίας, βρίσκεται αντιμέτωπος με τα κλισέ των anime, τα οποία κατακρεουργεί.

Το anime αυτό τα είχε όλα: τον bishounen του Kinyoku (όπου είναι διευθύντρια η θετή του γιαγιά), Shijune, τον οποίο λατρεύει όλο το σχολείο και κυρίως τα κορίτσια, συμπεριλαμβανομένης της Mai και τον οποίο δεν καταλαβαίνει καθόλου ο Kabamaru. Ο Shijune μοιάζει με πορσελάνινη κούκλα. Ο Kabamaru μεγάλωσε με βασική του αρχή τη δύναμη και την επιβίωση (κυρίως από το ξύλο που έριχνε σε αυτόν και τον θετό του αδελφό, Hayate, ο παππούς). Βεβαίως είναι ξεκαρδιστικό το επεισόδιο που προσπαθεί να τον μιμηθεί προκειμένου να κερδίσει την καρδιά της Mai. Δεν λείπει βεβαίως και η εκπρόσωπος των bishoujo, η ξανθιά Kaoru, στην οποία ο Kabamaru διακρίνει αμέσως την "υπουλία" και την αληθινή ψυχρότητα πίσω από το χαμόγελο. Έτσι από την πρώτη στιγμή την κάνει εντελώς αθώα (έως και ηλιθιωδώς) ρόμπα σε όλους τους παρευρισκόμενους, κάνοντάς την να ξεχάσει την προοπτική να τον αποπλανήσει για τους δικούς της σκοπούς.

Καθώς εξελίσσεται η πλοκή (ο Θεός να την κάνει) γύρω από την έχθρα των δύο σχολείων (λόγω της αντιζηλίας των δύο γηραιών κυριών από την εποχή που συνάντησαν τον Saizou, νέες), ο Kabamaru αποδεικνύεται αφύσικα δυνατός (άλλο που είναι σαν σαμιαμίδι), αχόρταγος αλλά και καλόβουλος με τους πιο λάθος (συνήθως) τρόπους. Οι ευκαιρίες για γέλιο είναι άπλετες, το slapstick και το gag κυριαρχούν, χωρίς να λείπει η δράση και σε κάποιο βαθμό το ρομάντζο.

Ο Kabamaru δεν έχει σκοτούρες εκτός από το να ξαναβρεί τον χαμένο αδελφό του, Hayate ("Γρήγορο Χέρι"), ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από τον παππού τους. Ακόμα και τα ζητήματα καρδιάς ή σεξουαλικότητας είτε δεν τα καταλαβαίνει, είτε τα ξεχνάει μπροστά στη μακαρονάδα. Μόνο η πιθανότητα να βρει ή να συναντήσει τον Hayate τον κάνει να ξεχάσει ακόμα και το φαγητό.

Σχεδιαστικά είναι και οι δύο τους bishounen, αλλά ο Kabamaru είναι τελείως κάφρος για να διατηρήσει τις ψευδαισθήσεις των γύρω του, ενώ ο Hayate είναι ο κλασικός σκοτεινός και γοητευτικός αντί-ήρωας.

Δε νομίζω ότι κανείς μας ξέχασε την κραυγή "μακαρονάδααα" όλα αυτά τα χρόνια, για τους otaku ανάμεσά μας ήταν πιθανώς η αρχή της μανίας μας και για εμένα προσωπικά είναι μια ανάμνηση γεμάτη χαζομάρα και γκάφες, αλλά ομολογώ ότι με διαπερνάει ένα ζεστό ρίγος κάθε φορά που βλέπω την εισαγωγή (όχι πολύ συχνά, ε! Είπαμε, καμένος, αλλά με μέτρο). Έκτοτε δεν πιστεύω ότι έχω δει οποιαδήποτε σειρά ή ταινία anime που να μου έχει εντυπωθεί όπως το KABAMARU, με την ατζαμοσύνη, την έλλειψη σοβαρότητας και χαρακτήρων που έστω να πλησιάζουν κάτι φυσιολογικό σαν προσωπικότητες. Δεν πιστεύω ότι το KABAMARU έχει συνεχιστές, πόσο μάλλον απογόνους αλλά πάντα έχει ένα ξεχωριστό μέρος στην otakική μνήμη πολλών από εμάς. Σίγουρα υπάρχουν πολλές, από αξιόλογες μέχρι φανταστικές κωμωδίες anime, αλλά δεν νομίζω ότι οποιαδήποτε έφτασε ή θα φτάσει το επίπεδο της ninja-shoujo-romance-action-comedy της Yu Azuki. Πιθανώς το μόνο που πλησιάζει στο ninja-wackiness είναι το FLAME OF RECCA του Nobuyuki Anzai, αλλά σε επίπεδο γκάφας και παλαβομάρας ούτε καν πλησιάζει.