Stephen King... (Μέρος Πρώτο)

Αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στον πολυαγαπημένο μου συνγραφέα μυ8ιστορημάτων τρόμου και φαντασίας... Από μικρός διάβαζα ώρες ολόκληρες τα βιβλία του... Ο τρόπος που γράφει σε κάνει να χάνεσαι μέσα στο βιβλίο, να βρίσκεσαι δίπλα στον κεντρικό χαρακτήρα και εσύ, να κοιτάς κά8ε βράδυ που πας για ύπνο πίσω από την πόρτα ή κάτω από το κρεβάτι μήπως και υπάρχει τίποτα βγαλμένο α΄πο τα βιβλία του...

Θα ξεκινήσω λοιπόν με μια σύντομη συνέντευξη που βρήκα, την οποία είχε κάνει στο περιοδικό MEN.

-Ποια ήταν η αγαπημένη σας «καταστροφή» όταν ήσαστε μικρός;

Ίσως σας απογοητεύσω, αλλά δεν ξέθαβα κόκαλα νεκρών ζώων, ούτε βασάνιζα έντομα. Μου άρεσαν τα βιβλία και η τηλεόραση.

-Τι ήταν αυτό που έκανε τη ζωή ενός έφηβου, τη δεκαετία του ’60, ξεχωριστή;

Μάλλον τα ραντεβού με τα κορίτσια, τα αυτοκίνητα, η μουσική, οι Beatles… ήταν τέλεια εποχή για ένα παιδί.

-Ποια ήταν τα πρώτα κείμενα που διαβάσατε, που σας έκαναν να γράψετε ιστορίες τρόμου;

Υπήρχαν κάποια «χαζοπεριοδικά», όπως το «Weird Tales» (Παράξενες Ιστορίες) ή το «Startling Stories» (Τρομαχτικές Ιστορίες). Γύρναγες τις σελίδες και διαλύονταν, ενώ το χαρτί μύριζε κάτι από αιγυπτιακά μπαχαρικά. Θυμάμαι που σκεφτόμουνα τι φοβερός τρόπος ήταν αυτός να κερδίζει κανείς το ψωμί του. Να παίρνεις λεφτά βγάζοντας απ’ τη φαντασία σου πράγματα! Το πρώτο βιβλίο που πούλησα ήταν το «Glass Floor». Ήταν το 1969. Πήρα δεκατρία δολάρια. Βέβαια, πρέπει να σου πω πως την πρώτη ιστορία που έγραψα ποτέ και δημοσιεύτηκε δεν την πληρώθηκα, και ήταν το 1963. Ήταν μια ιστορία, το «Ήμουν ένας έφηβος συλιστής» (I Was a Teenager Grave Robber), της οποίας άλλαξαν τον τίτλο, «Σε ένα μισόκοσμο τρόμου» (In a Half World of Terror). Ήταν για έναν επιστήμονα που καλλιεργούσε γιγάντια σκουλήκια και ανάγκαζε έναν νεαρό να σκάβει τάφους και να του φέρνει φρέσκα πτώματα.

-Για ποιο λόγο;

Δεν έχω ιδέα. Στο τέλος, όμως, τα σκουλήκια έφαγαν τον επιστήμονα και ο νεαρός τη γλίτωσε.

-Όταν αρχίσατε να πρωτοεκδίδετε τις ιστορίες σας, χρειαζόταν να κάνετε και δεύτερη δουλειά για να πληρώνετε το ενοίκιο;

Φυσικά. Δούλευα σε ένα πλυντήριο, ενώ ταυτόχρονα έγραφα για αντρικά περιοδικά, όπως το «Juggs», το «Cavalier» και το «Dude». Θυμάμαι ένα τύπο που δούλευε εκεί κι είχε πέσει κάποτε στη μηχανή στυψίματος των ρούχων.

-Και η μηχανή τού έφαγε τα χέρια;

Ναι, του τα κατάπιε και έβαλε γάντζους.
Φορούσε πάντα άσπρο πουκάμισο και γραβάτα. Αναρωτιόμασταν όλοι πώς έδενε τόσο τέλεια αυτή τη γραβάτα. Πήγαινε στο μπάνιο και έβαζε τον ένα γάντζο κάτω από το καυτό νερό και τον άλλο κάτω από το κρύο και ύστερα σε πλησίαζε ύπουλα από πίσω και ακουμπούσε τους γάντζους στον σβέρκο σου. Αυτό ήταν το αστείο του.

-Στο «Misery», ο συγγραφέας, μόλις τελειώνει ένα βιβλίο του, ανταμείβει τον εαυτό του με ένα τσιγάρο. Εσείς έχετε κάποια τέτοια τελετουργική συνήθεια;

Είχα δίπλα μου ένα μπουκάλι σαμπάνια, αλλά εδώ και δέκα χρόνια έχω κόψει το ποτό, γιατί ή θα το σταματούσα ή θα ήμουνα συνέχεια έξω να προσπαθώ να πιω τα πάντα. Η μοναδική στιγμή που μου λείπει πλέον είναι όταν τελειώνω ένα βιβλίο.

-Είχατε ποτέ καμιά άσχημη εμπειρία από κάποιον «φανατικό θαυμαστή» σας;

Όχι άμεσα, η γυναίκα μου είχε. Ήταν κάποιος τύπος που μπήκε σπίτι μας όταν εκείνη ήταν μόνη.

-Πώς ήταν ο τύπος;

Θύμιζε κάτι από Tσαρλς Mάνσον με πιο μακριά μαλλιά και κρατούσε στο χέρι ένα σακίδιο. Είπε πως ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου. Ύστερα σταμάτησε ξαφνικά και είπε πως στην πραγματικότητα με μισούσε, γιατί είχα, λέει, κλέψει το διήγημα «Misery» από τη θεία του. Σήκωσε το σακίδιο και την απείλησε πως είχε μέσα βόμβα και θα τίναζε τα πάντα στον αέρα. Tελικά, το μόνο που είχε μέσα στην τσάντα ήταν κουτιά με μολύβια και συνδετήρες.

-Τι έγινε τελικά με αυτόν;

Η θεία του ήταν νοσοκόμα που είχε απολυθεί από κάποιο νοσοκομείο και εκείνος την είχε συνδέσει στο μυαλό του με τη νοσοκόμα του «Misery».

-Έχω ακούσει πως έχετε και κάποιο συγκρότημα, έτσι δεν είναι;

Ναι. Τους Rock Bottom Reminders.

Παίξαμε στο London Palladium και μαζί με τον Mπρους Σπρίνγκστιν τραγουδήσαμε το «Gloria» του Bαν Mόρισον. Εύκολο ήταν, μόνο που μπέρδευα τις νότες, από τον ενθουσιασμό μου που έπαιζα με τον Σπρίνγκστιν.

-Έχετε γράψει βιβλία, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ασχολείστε με τον ραδιοφωνικό σταθμό και τη μουσική. Πιστεύετε πως ένα διαφημιστικό σποτ με τρομακτικό θέμα θα απέδιδε και για ποιο προϊόν;

Πιστεύω πως ναι. Θα μπορούσες να κάνεις μια διαφήμιση για να προτρέψεις τον κόσμο να φοράει ζώνες ασφαλείας, δείχνοντάς τους κάτι φρικιαστικό ως αποτέλεσμα της οδήγησης χωρίς αυτές.

-Αυτές όμως θα έκαναν τον κόσμο να μην κάνει πράγματα, όχι να κάνει...

Nαι, αυτό είναι αλήθεια. Κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει κάτι φαγώσιμο, αν του δείξεις έναν υπέρβαρο άνθρωπο με εκατοντάδες προβλήματα υγείας, να σου λέει: «Kάπως έτσι θα μοιάζετε αν φάτε αυτές τις αηδίες».